۱۳- انتخاب؛ فطرت؛ جنگ

تا به حال سبک بازی بتل رویال» به گوشتان خورده است؟ اگر پابجی بازی کرده باشید یا حداقل کلیپ های بازی را دیده باشید حتما با این سبک بازی آشنایی دارید. تعدادی بازیکن (معمولا صد نفر) در یک جزیره فرود می آیند و برای پیروزی باید همدیگر را بکشند تا آخرین نفر زنده بماند. سبک بازی جالبی که بسیاری از افراد را به خود جذب می کند اما تا کنون با خود فکر کرده اید اسم بتل رویال» یعنی چه؟ ریشه های اولیه ی تولد این سبک بازی را می توان در کتاب رمانی به همین نام یافت. رمانی درباره ی این موضوع که اگر ژاپن در جنگ جهانی دوم پیروز می شد، دنیا چه ظاهری داشت؟



در حقیقت، الان که در موردش فکر می کنم، خنده ام می گیرد. به دنیایی که در آن زندگی می کنیم نگاه می کنم. چه تفاوتی با بازی هایی مثل پابجی دارد؟ همین حالا هم ما انسان ها در گروه های مختلف قرار گرفته ایم و تلاش می کنیم گروه های دیگر را از بین ببریم. پیروزی در این بازی از آن گروهی است که همه ی اعضای دیگر را از بین ببرد. می بینید؟! زیاد هم تفاوتی نداشت که جنگ جهانی دوم چگونه تمام شد. ذات جنگیدن و تلاش برای بقا درون همه ی ما انسان ها وجود دارد. همه ی ما از یک نسل هستیم. چه آدم و حوا را قبول دارید و چه نظریه ی داروین را ترجیح می دهید تفاوتی ندارد. در هر صورت همه ی ما برادر و خواهریم. این سرشت و طبیعت ذاتی ماست که ما را به سمت دشمنی و جنگ می برد. از زمان هابیل و قابیل گرفته تا الان. حال حدس بزنید اگر برخلاف طبیعت خود دنبال صلح باشیم چه می شود؟ مانند بازی پابجی دایره کوچک و کوچک تر می شود تا زمانی که فقط یک گروه بتوانند در آن قرار بگیرند. جنگ و دشمنی بین انسان ها اجتناب ناپذیر است. حتی اگر ما به دنبال جنگ نباشیم، جنگ به سراغ ما می آید. تنها مسئله ای که اهمیت دارد این است که در کدام جبهه قرار بگیریم؟ افرادی که ظلم دیده اند و مورد حمله قرار گرفتند یا افراد ظالم و غاصبی که آن ها را از زمین هایشان بیرون کردند. چیزی به معنای صلح یا بی طرفی یا اهمیت ندادن وجود ندارد. جبهه ی میانه ای بین انسان ها نیست که از این جنگ گریز ناپذیر در امان باشد. همه ی ما انتخاب می کنیم کدام سمت باشیم. حق خود یا تسلیم شدن در برابر دیگری.

امسال قرار بر این شد که روز قدس، مجازی باشد. جدای از عقاید و تفکراتم بخشی از وجودم به من می گفت نیازی نیست چیزی بنویسم یا در این رویداد شرکت کنم. حضور یا نبود من تاثیری در این موضوع ندارد اما بخش دیگر وجودم این مطالب را به من گفت؛ به من فهماند که بی طرفی واقعی وجود ندارد. هر کسی درون خودش، یک سمت را انتخاب می کند. مسئله این است که کدام سمت را انتخاب کنی و من تصمیم گرفتم فلسطین را انتخاب کنم. با این حال، هر کسی حق دارد خودش انتخاب کند. فلسفه ی انسان بودن همین است اما هیچ وقت خودتان را با بی طرفی گول نزنید. بی طرفی لفظی است که فقط برای فرار از پذیرفتن انتخابی که کرده ایم به کار می بریم. ترسی ندارد که انتخابمان را بپذیریم. چون همه ی ما انسان هستیم و این طبیعت ماست. فطرت ما.
+ضمیمه: در مورد دوران پس از ظهور چه تصوری دارید؟ قرار است دنیا سراسر صلح و آرامش باشد و هیچ کس کار اشتباه و گناه و دشمنی نکند؟ همان طور که گفتم دشمنی در ذات انسان است. سرکش بودن در فطرت اوست و ظهور امام زمان (عج) این طبیعت و فطرت را تغییر نمی دهد. تنها دلیلی که در آن زمان صلح برقرار است این است که مردم زیر یک پرچم هستند و درک بیشتری دارند. البته این که در سایه ی حکومتی چنین قدرتممند حتی اگر کسی هم سرکشی کند قبل از این که آرامش کسی را از بر هم بزند، خنثی می شود.